Sunday morning, rain is falling
cause everybody knows….

de plotloosheid van het alledaagse

op zoek naar de toekomst - motieven

het vinden van een object is eigenlijk terugvinden wanneer
we schijnbaar toevallig iets vinden herkennen we daarin
iets wat we ooit verloren hebben we vertellen onszelf
verhalen een verleden dat niet onder ogen wordt gezien

gaat etteren we kennen waarde toe aan het schijnbaar
waardeloze ons verlangen wordt altijd gestuurd door een
gemis gevonden voorwerpen maken deel uit van de
zoektocht om het verlorene terug te vinden het motief is

compact als een ornament en wordt uitgevoerd door een
persoonlijk handschrift dat uniek is als de stem van een
zangeres als alles lelijk is wordt schoonheid verdacht alles
is een motief ook een zwart kwadraat is een motief net

als de penseelstreken van een vergeten genie op geen
plek ben je zo kritisch als de plek waar je thuishoort met de
geheimzinnige beheersing van een luchtfietser kijken we
opnieuw naar iets wat we nooit daadwerkelijk zullen weerzien

…..de plannen voor een reis ontstaan plotseling, tijdens
een voorgaande tocht. De fantasie van de reiziger
voert hem ver weg van het wespennest waarin hij
zich heeft gestoken……
uit: Berezina/Sylvain Tesson

een verbrokkeld zoekend brein

de zin van het ding

waarom bewaren we dingen omdat we eigenschappen
aan dingen hebben om de gevoelswaarde van objecten
uit te drukken is bewaren een te oud hotel tapijt te dik salons
vergeeld en rokerig een door de tijd verslagen monument

missen we het instinct voor leven in de breedte voor innerlijke
& veelstemmige volzinnen voor een heel eigen kleurgebruik
de tijd baart rozen zegt een verraderlijk spreekwoord want
niets komt uiteindelijk goed iedereen krijgt tijdens zijn leven

steeds minder tijd het einde is bekend geen inleidingen &
toespitsingen wel megalomane voorwoorden geen trans-
parante beschrijvingen van betekenisvolle overpeinzingen
een stem gonst laat me met rust zou ik wel willen zeggen

als er iemand was om laat me met rust te zeggen blijft de
vraag niet waarom we zijn wie we zijn maar waarom we doen
wat we doen er is een holte als heelal waar we in kunnen vallen
en vallen tot het niet meer uitmaakt waar we vandaan komen

Het is net februari
en de lente is nog
nergens te bekennen.

eeuwig op doorreis

regels & rituelen

het motief van verlies vormt een brug tussen heden &
verleden zonder weten we niet waar we naar toe gaan en
weten we niet waar we vandaan komen- wat we aan moeten
met onszelf weten we vaak niet maar in geen geval willen

we eindigen als schaduwen- zijn we vertellers van ons eigen
verhaal maar wat nu als ons verhaal is veranderd om ergens
te blijven heb je een vergunning nodig maar eerst moet je
aantonen dat je van plan bent te vertrekken is hij beneveld

en ook nog de weg kwijt hebben we allemaal de vierde wand
doorbroken in ons online leven hollen we inmiddels achter
een lawine aan en raken we buiten adem gevolg hiervan is een
leven zonder inhoud houvast en organiserend principe zijn we hier

nog daar eeuwig op doorreis bijna doorschijnend als mens hoe
vertellen we naar waarheid over wie we werkelijk zijn als we dat
antwoord zelf niet weten soms is de grootste intimiteit die van een
gedeeld geheim zelfs als dat geheim geen geheim blijkt te zijn

Sneeuw is gevallen de wereld is wit

de adem inhouden

mythen symbolen dromen en rare naturalia tussen hemel en aarde

drama is een conflict leert iedere aankomende schrijver
beloof je een ster aan de hemel heeft iemand de ladder
gestolen de vraag wordt opgeworpen of we in onze ver-
halen het conflict niet veel belangrijker maken dan wenselijk

er zijn in een mensenleven immers beduidend meer dinsdag-
middagen met niets erin net zoals je niet eeuwig je adem
in kunt houden leeft niemand voor altijd dit is afhankelijk
van een aantal schakelmomenten dat betekent angst

onder ogen zien praten over gevoel nuchter blijven betreft
de werkbare opties maar ook fluisteren verstoppertje
spelen in bad je adem inhouden vanaf deze plaats kan
ik alles horen ik hoor de tafel kraken onder het gewicht

van borden scheppen we verhaalwerkelijkheden die recht
tegenover elkaar staan de grote wijde wereld en de ruimte
binnen is redding een kwestie van tijd hij leest niet maar
prevelt gebeden is de taal de enige die troost kan bieden

“maar de geschiedenissen rustten in de kranten van dertig
jaar geleden en niemand wist er nog van”
      Uit…de tijd hervonden, Marcel Proust

voor Henk

genie in de filmfabriek

het spel van de maestro

net als Willard die op zoek ging naar Kurtz zijn wij op zoek
bepaalde dingen in het leven zijn te complex om ze met woorden
over te brengen dus maken we er een verhaal van om ze universeel
te maken c’est un chien que reconnut Ulysse a son retour

d’Odyssee hoe maak je van losse beelden een geheel vertrouwen
we op de associatievermogens van de toeschouwers geven we
iets meer houvast bepaalt de kijker bij een foto de tijdsduur bij een
dia vertoning is de regie in handen van de kunstenaar bij film moet

je wachten op de woorden het einde in kunst komen die woorden
nooit zet meerdere dia’s achterelkaar en je krijgt een verhaal worden
we overweldigd door beeldpracht draait het om de schaduwen
van onze vergeten voorouders of om vuurpaarden om een

impressionistische nachtmerrie een aanslag op de ogen is
gezelligheid verraderlijk moet de boodschap revolutionair een
obsessie met de levende geschiedenis vol niet afgemaakte
scenes abnormale kleuren en muziek die zonder enige reden stopt

februari 2019

tweedehands taal
opnieuw zetten zinnen woorden & letters
zich overeind aan de horizon
horizon taal
deze herbruikte taal verknipt & herschikt
vormt zo een tweede kans poëzie

waanbeeld

wij zullen u niet horen

onze levens ontvouwen zich volgens oeroude onveranderlijke
wetten volgens een vast en oeroud ritme een deel van ons zal
altijd onschuldig blijven dat deel is meer waard dan de rest
onze dromen zijn ons grootste geluk maar ze komen niet uit-

we missen hoe ze ons van binnen verwarmen en in deze
opeenvolging van hoop & spijt glijdt ons leven voorbij moeten
ze als het leven zelf zijn slonzig & vuil een tikje ordinair als
een krakend huis een lekkend schip na elk ritje in die achtbaan

van zinnelijke verbaliteit van droomsplinters en hakkelende
gedachten die steeds weer rondcirkelen loopt de machine
zich een weg banend door de jungle een keer vast moeten
we niet als luisteraar als zanger naar de ergste noten grijpen

als een drenkeling & de vorm doorbranden laten kapseizen al
imiterend en stijlboksend meegevoerd worden door de stroom
van de geschiedenis vol rariteiten ontroerende nieuwigheden
& intelligente verbouwingen met fragmentarische heldenmoed

horizon taal

hollands landschap

zitten wij opgesloten in een proeftuin van een tragedie is
die tragedie een wetenschappelijk experiment een fermentatie-
proces onze personages hebben vaak eigenlijk helemaal geen
zin om op het toneel te staan zijn nog niet gewend aan

het licht hun bewegingen liggen zoals op beweeglijk water
de wind gaat liggen de overgave aan het onbeduidende is zo
overweldigend dat het verstikkend wordt het ziet er gedempt
en roerloos uit of het fluistert zodra we in een activiteit

worden verwikkeld raken we in verlegenheid we klotsen
door de ruimte mompelend en stotterend maar bovenal
regelmatig uitbarstend in een meerstemmig gezang zoekend
naar een uitweg zingen is altijd een uitweg dan hollen en

draven we dat het een aard heeft en uiteindelijk voert het naar
een höllische schaterlach een toneelavond in een spaceshuttle
vol fysieke inzet en veel druktemakerij om onze Schweinereien
middels zwarte gaten in het oneindige universum achter te laten

de eenzaamheid van een kunstwerk

help mij kijken

waarom hebben wij geen werkelijkheid waar we onze
herinneringen kunnen bezoeken een krachtige nostalgie
naar de tijd toen de geschiedenis nog bestond zou je saudade
kunnen hebben naar saudade een verlangen naar een verleden

dat is afgerond en nooit meer terugkomt heden en verleden
lopen steeds door elkaar beginnen op elkaar te lijken het
contrast tussen zachte en harde bewegingen tussen het
kleine en het grote gebaar tussen het groeperen en het uit-

eenvallen tussen herhaalde en weer versnipperende patronen
een roerloos landschap hooguit hoor je het geschuifel
van voeten vanuit verre hoogte glijdt het landschap naar de
kijker toe je moet niet vergeten hoe de dingen ooit zijn

geweest als dat geziene op papier gedrukt staat wordt het
beschouwelijk een andere langzamere manier van observeren
de laatste mens is diegene die geruststelling vindt in het
feit dat hij nooit ergens afscheid van hoeft te nemen.

een pleidooi voor vergetelheid

getergd door de zwaartekracht

geldt de zekerheid dat alles te weten is wat er moet worden
geweten kun je een hoofd niet te vol proppen zoals je een plant
te veel water kunt geven levende mensen kunnen dansen maar
dode niet verliezen we uit het oog hoe belangrijk vergeten is

data vergaren opslaan en analyseren- niets nieuws onder
de zon vergeten is in het verdomhoekje geraakt het gaat
om een beweging naar binnen naar een mentale ruimte
de poort die toegang tot die nieuwe wereld geeft beweegt

minutenlang dan opeens is er groen kleur en zijn we in de
zone wat we daar aantreffen weet niemand we kunnen de
muziek niet volgen begrijpen de ritmes en de maatwisselingen
niet en eenmaal terug zijn we anders

de relatie tussen heden verleden en toekomst is verstoord
geraakt dossiers lijken verdwenen archieven geheim
serieuze spionnen vergaren gebrekkig bewijs die zwakte
van het geheugen verleent de mens zijn kracht